Rozdział 30.

~ Perspektywa Julii ~

Wylatuję za godzinę. Postanowiłam już pojechać na lotnisko, chociaż nie było ono zbyt daleko, wolałam być przed czasem niż się spóźnić. Wzięłam ostatnią walizkę, odłożyłam list i wyszłam z tego domu.

~ Perspektywa Liama ~

Otworzyłam drzwi i zacząłem wołać Julkę, niestety bez żadnej odpowiedzi. Poszłam do kuchni, a na stole zobaczyłem list.. Wziąłem kopertę z imieniem Liam i zacząłem czytać.

" Drogi Liamie !

Nawet nie wiesz jak trudno mi pisać ten list po tym wszystkim.

Mieliśmy tyle planów, które się już nie spełnią. Cóż trudno. 

Chcę żebyś wiedział, że te tygodnie z Tobą były najlepszymi tygodniami w moim życiu.

Niestety skończyły się kiedy dowiedziałam się o ciąży Danielle.

Byłam naiwna i dałam się ponownie oszukać.. . Dłużej już taka nie będę.

Zostawiam za sobą ten rozdział i chcę zacząć nowe życie.

Nie szukaj mnie, bo i tak mnie nie znajdziesz. 

Chcę żebyś wiedział, że Cię na prawdę kochałam, dlatego bardzo mnie to boli.

Mam nadzieję, że już nigdy się nie spotkamy.

Miłego życia z Danielle i wspaniałych dzieci..

Julia. "

W moich oczach wezbrały się łzy. Nie mogła mnie tak po prostu zostawić, była dla mnie zbyt ważna.
- Znalazłeś ją? - w tej samej chwili do kuchni wkroczył Harry.
- Ona już pojechała... - mruknąłem.
- No to na co Ty czekasz?! Dalej jedziemy na lotnisko! - krzyczał do mnie, lub na mnie. Sam już nie wiem co robił zaczął mnie szarpać, mówił że trzeba walczyć o to co jest dla mnie ważne. Chyba że Julka nie jest dla mnie ważna. Ale oczywiście, że jest. Ja po prostu bałem się tego spotkania, nie wiedziałem jak miałem jej to wyjaśnić... Wybiegłem z tego cholernego domu, złapałem taksówkę i kolejny raz tego dnia pojechałem na lotnisko. Było już po 15, a Julka samolot z tego co wiem miał o 15:45. Miałem jakieś pół godziny, aby wszystko odkręcić. Najważniejsze pół godziny w moim życiu. Pobiegłem w miejsce w którym teraz powinna być. Zobaczyłem jej średniej długości blond włosy i jej bladą twarz. Pobiegłem w jej kierunku.
- Julia! - krzyknąłem kiedy byłem tuż przy niej.
- Liam? co Ty tutaj do cholery robisz?
- Staram się naprawić to co schrzaniłem. Posłuchaj, Dan wcale nie jest w ciąży. To wszystko to ściema. - spojrzałem na nią i chwyciłem jej dłoń.
- Jakoś Ci nie wierzę. - odburknęła.
- Po prostu posłuchaj tego. - powiedziałem po czym puściłem nagranie z telefonu Harolda, który zabrałem przy wyjściu. Jej twarz zmieniła swój wyraz. Uśmiechnęła się po czym wtuliła się we mnie.
- Kocham Cię. - powiedziała.
- Ja Ciebie też. - odpowiedziałem- Ja Ciebie też..
Na lotnisku zaczęło się jakieś zamieszanie. Usłyszałem jakieś huki. wszyscy zaczęli biec w kierunku wyjścia. Chwyciłem jej dłoń i pobiegliśmy za resztą. Biegliśmy kilka razy omal się nie przewracając o walizki innych, byliśmy tuż przy wyjściu, kiedy..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jak myślicie co się wtedy stało? :)

Po 3 miesiącach przerwy powracam z nowym króciutkim rozdziałem. :) Stęskniłam się za pisaniem i postanowiłam znowu spróbować swoich sił. :) Mam nadzieję, że spodobają Wam się dalsze losy bohaterów i będziecie czytać to opowiadanie. :) Pozdrawiam, Patita. <3